Στα αποδυτήρια του ΠΑΟ ακούστηκε χθες: “Τον Τεόντοσιτς, τον πάω. Είναι γνήσιος. Ο,τι κι αν κάνει, είναι αυτός! Ο εαυτός του! Ο Σπανούλης όμως, αδελφέ, δείχνει ότι είναι κακός άνθρωπος”.
Στα λόγια του ανθρώπου του Παναθηναϊκού μπορεί κάποιος να βρει αλήθειες, αλλά και υπερβολές. Κάποιοι να συμφωνήσουν, αλλά και κάποιοι (ακόμα και μέσα από το στρατόπεδο των πράσινων) να διαφωνήσουν.
Ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο όμως. Τις τελευταίες εβδομάδες ο Σπανούλης είναι ένας άλλος άνθρωπος, που δε έχει καμία σχέση με αυτόν που γνώρισε όλη η Ελλάδα. Εχει πάψει να είναι ο παίκτης που οτιδήποτε κι αν γινόταν στο γήπεδο, δεν του καιγόταν καρφί. Εχει πάψει να είναι ο άνθρωπος, που ακόμα και βόμβες να έσκαγαν δίπλα του, αυτός με το κεφάλι κάτω και το πρόσωπο ανέκφραστο, είχε μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του: Τη νίκη!
Πλέον ο Σπανούλης έχει φτάσει σε σημείο να παίζει πρώτα για να αποδείξει στον Παναθηναϊκό ότι μπορεί να τον κερδίσει μόνος του και δεύτερον για να γίνει αρεστός στην εξέδρα.
Και για να το καταφέρει αυτό, κάνει και πράγματα αδικαιολόγητα, που σε καμία περίπτωση δε μπορούν να χρεωθούν στην ένταση του αγώνα. Στο δεύτερο ματς τα έβαλε με τον Τσαρτσαρή, ενώ χθες στο ΣΕΦ, έχοντας και την ασφάλεια της έδρας, είχε απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντι στον Καλάθη κι εν συνεχεία στον Βουγιούκα.
Ειδικά στο περιστατικό με τον ομογενή γκαρντ, η αντίδραση του Kill Bill ήταν παιδική και ανώριμη, όταν μετά από ένα φάουλ για το οποίο διαμαρτυρήθηκε προς το τέλος του αγώνα, ο Σπανούλης δεν έβαλε γλώσσα μέσα του όση ώρα ο Καλάθης κατέβαζε τη μπάλα προς την άμυνα του Ολυμπιακού. Κουνώντας επιδεικτικά το χέρι του, για να τον βλέπει όλος ο κόσμος, σαν να έλεγε. «Αυτό που έκανες, να μην το ξανακάνεις» και λοιπά παρόμοια.
Ο Λαρισαίος έχει χάσει τον εαυτό του. Εκτός κι αν αυτός είναι ο εαυτός του και δεν τον είχε βγάλει ποτέ όσο φορούσε τη φανέλα των απέναντι. Στα 29 τον θυμήθηκε όμως; Δύσκολο!
